සීතලේ
මිදුණු හාත්පස
අවදියෙන්
මුත් නිදිබරය
මිනිස්
බව
උණුසුම් වන්නට ආයාසයෙන්
කලු ලෝගු කබා හා හිස් වැසුම්
වීදියේ එහා මෙහා
පිය මං කෙරේ සෙවණැලි
දැල්
කවුලුවෙන් මෙපිට
හිද
සිටියි ඔහු
සීතලෙන්
ලේ මිදුණු
දිනය ඇරැඹී ඇත
එදිනෙදා අත මිටට
සැනසුමක් පතා එකිනෙකා
ළංවේ ගැහෙන හදවත්
දැල සහිත කවුලුව වෙත
මිට
මෙලවූ අතැගිලි
කවුලුවෙන්
මොබ එවා
අසරණ
දෑස් යුග එකිනෙක
බලා
සිටිනුයේ දැල් කවුලුවෙන්
සියුමැලි
දිගැටි අතැගිලි මිටක්
කවුලුවෙන්
ආවේය සීරුවෙන්
මිටි
කළ ඇගිලි දිග හැර
දැමිණි
නොවටනා රන් වැලක්
උකසට තැබිය හැකිදැයි විමතියකි ඔහු හට
බැලුවේය දැල් කවුලුව හරහා ඒ කවුරුදැයි
බියත්
අසරණ බවත්
සිතුවම්
කළ මුවැත්තියක
සිටියාය
සුසුම් නවතාගෙන
අසරණය
අහිංසකය එඩිතරය
ඒ
මුව දෙනෙත
මොහොතකට සියුම් ලෙස
ඔහු හද රිදුම් දිණි
මනුසත්
බව ලැබූ මුවැත්තියකය මේ
කුමක්
හෝ අග හිගයක්
පිරිමසා
ගන්ට නොවැ
ඔහු
සිත කෙදිරි ගා සිහින් ලෙස වැලපිණි
ලාච්චුවෙන් ගත් රුපියල්
තැබුවේය ඔහු රිසිට්ටුව සමග
අතැගිලි
දිගු විය ඩැහැගත් මුදල ගෙන
හැරී
දිව ගියාය ඈ පඩි පෙළ බැස
මීදුම
ගලයි පරිසරය...
ඔහු
මොහොතක් දෙකක්
බලා
සිටියේය ඇය යන දෙස
හදවත
රහස් වේගයෙන්
ගැහෙනු
දැනෙනුයේ රලු සොදුරු මිනිසාට
අර
දෑස කතා කර
කිවූ
දහසක් සෝ ගීත
වැටහී
තිබේ ඔහු හට
කුමක්ද මේ වේදනාව
මුව
දෑසෙන් දුටු මිනිස් කමේ වේදනාවයි මේ
අවසානයේ
ඔහු ඇය අප හදට කොදුරා
පසක්
කර දෙයි ...“මනස් පරිසරයක තරම!“ ප්‍රේමයක
ත්‍රිමානය!
සුන්දරය ඒ ,එහෙත් වැහිබරය
මිහිදුමෙන්චමත්කාරය ,එහෙත් අදුරු වැහි වළාවෙන් ගහණය
ගැඹුරුයි!
සංකීර්ණයි
!
සුන්දරයි
!
මේ
මානව මනස් වත
